Nokta – 42

The Brothers Grimm (2005)

Geçtiğimiz hafta Terry Gilliam’ın Time Bandits’i (1981) ve David Lynch’in Inland Empire’ı (2006) ile başlattığım sevilen yönetmenlerin sevmeyeceğimi bildiğim filmlerini izleme maratonuma bu hafta yine Gilliam’ın The Brothers Grimm’i (2005) ve Lynch’in Dune’u (1984) ile devam etmek istedim. Bu iki yapımın ortak noktası stüdyoların her işe burunlarını sokmaları ve sanatsal açıdan bakıldığında filmlerin bu isimlerin ellerinden alınmış olması.

Grimm Kardeşler’in ya da Türkiye’de gösterime girdiği adıyla Çılgın(!) Kardeşler’in temel sorunu da ortada Gilliam’lık bir çılgınlığın olmaması. Bunlar bildiğin düz kardeş işte. Bunun filmini çekecek kadar konuyu büyütmenin bir manası yoktu. Bugün çılgınlık edip birbirlerine bağırırlar ama yarın barışırlarsa sen kötü olursun Terry. Nihayetinde aile bunlar.

Dune (1984)

David Lynch istediği kadar filmi sahiplenmesin, her şeyden evvel filmin çok ciddi bir anlatı yöntemi sorunu var. İç ses ile film anlatmaya kalkmak gibi dev bir aptallık yapmanın açıklaması da “stüdyo baskısı” olamaz. Yine de yapım öncesi verdiği tavizler kendisine ders oldu. Aldığı bu acı ders sonrası mütemadiyen başarılı filmler yapması da sistemden kaçıp, Eraserhead (1977) ve The Elephant Man (1980) sularına geri dönüşüyle ilintili.