Nokta – 83

Bright (2017)

Senaryonun altında her ne kadar Landis’in imzası olsa da metnin bir çok revizyondan geçtiğini biliyoruz. Bu revizyonlardan sonra eklenen “Fairy lives don’t matter” gibi bir cümlenin filmde geçmesi bile tam bir facia. Karakterlerin ne söyleyeceğini tahmin edebileceğiniz kadar vasat altı bir iş. Noomi Rapace ise kendi klasının altında ekmek parası için ter dökmeye devam ediyor.

Creep (2014)

Patrick Brice ve Mark Duplass kafa kafaya verip doğaçlama çektikleri bu korku-komedide istediklerine bir noktaya kadar ulaşıyorlar. Kısa süresi ve Duplass’ın oyunculuğu filmin can sıkan el kamerası trüğünün dezavantajlarını nispeten kapatıyor.

Creep 2 (2015)

İlk filmden daha olgun ve komik bir korku filmi. Creep (2014)’te yapılması gereken ancak yapılmayan her şey ilk beş dakikaya sığdırılmış durumda. Geri kalan kısımdaki sosyal mesaj verme çabası çok önemli değil. Nihayet asıl yapılması gerekenin komedi olduğunun kavranmış olması ile ortaya seyir zevki nispeten yüksek bir film çıkıyor.

Breathe (2017)

Sinemanın ne kadar da zor bir sanat dalı olduğunu anlatan bir film Breathe. Öykü bazında seyirciyi etkilemek için elinde yeterince sağlam bir malzeme varken, ilk yönetmenlik denemesini yapan Andy Serkis adeta suyun üzerinde seke seke bitiş noktasına süratle ulaşmış ancak bir anlamı yok. En ufak bir çatışma, duygu karmaşası olmadan oluşturulmuş bir senaryo ile unutulacak bir işe imza atmış.

Arifv216 (2018)

Nostalji garip bir hastalık. Birçok kusuru örtüyor. Sanırım eski Türkiye ve Zeki Müren özlemi de Arifv216’yı insanların gözünde çok farklı bir yere taşıyacak. Şahsen zaman zaman çok eğlenmiş olsam da Cem Yılmaz’ın en iyi işlerinden biri olduğunu düşünmüyorum. Olgunlaşma yolunda olan Cem Yılmaz sineması için küçük, muadillerine bakınca ise dev bir adım.